شیعیان بحرین

است، این مسأله برای او بار منفی داشت، یعنی از ارزش اجتماعی او کاسته می‌شد. به هر روی، به برکت حرکت حضرت امام(ره) و روشنگری‌های تربیت‌شدگان مکتب ایشان مثل آیت‌الله شهید مطهری (ره) و ... آن ادبیات تغییر کرد و به این‌جا رسید که امروزه این فرمایش مرحوم مدرس که «سیاست ما عین دیانت ماست» کمابیش پذیرفته شده است.
ما مسائل سیاسی را جدای از دین نمی‌دانیم، البته مرادمان از سیاست، سیاست به همان معنای صحیح کلمه است، نه سیاست‌بازی و فریب‌کاری، اما گاهی شعارهای سیاسی با معارف دینی اشتباه می‌شوند. برای مثال، امروزه کلمه «اصول‌گرا» در ادبیات ما رایج است، اما به راستی اصول‌گرا یک مفهوم دینی است یا یک مفهوم سیاسی؟ در این اواخر شاهد هستیم که برخی از متدینین به اصول‌گرایی تنه می‌زنند و انتقاد می‌کنند، ‌و این به این معناست که اصول‌گرایی نیز یک شعار سیاسی است و می‌شود با آن بازی کرد؛ می‌توان یک روز از آن تمجید و روز دیگر آن را مذمت کرد؛ بنابراین، خاصیت شعارها و ادبیات سیاسی، همین تحولات، اعتبارات و تغییرات است، اما مفاهیم دینی این‌‌گونه نیست و نمی‌توان مفاهیمی را که از ارزش‌های اصیل دینی برخاسته‌اند، به بازی گرفت.
به هر حال، این آفتی است که پیش می‌آید. وقتی دین و سیاست ما یکی شد، شعارهای دینی و شعارهای سیاسی‌ با هم آمیخته می‌شود و گاهی مشکل می‌آفریند. در این صورت، می‌پنداریم که چون در شعارهای سیاسی می‌شود خدشه و انتقاد کرد، در شعارهای دینی نیز می‌توان این‌گونه عمل کرد.

شعاری سیاسی یا مفهومی اعتقادی؟
امروز، همه دنیا حکومت ما را به عنوان حکومت ولایت‌فقیه می‌شناسند، اما با توجه به مقدمه‌ای که عرض شد آیا این یک شعار سیاسی است که توسط احزاب و عده‌ای از مبارزان انتخاب شد و با رأی اکثریت به تثبیت رسید یا یک مفهوم دینی بود که دوباره احیا شد؟ به بیان دیگر، آیا این مفهوم در اصل دین ما بود و معارف